Dokonana 7 grudnia 1375 r. przez księcia Władysława Opolczyka, pana Rusi z ramienia Ludwika Węgierskiego, lokacja była w istocie relokacją na nowym, obecnym miejscu. Wcześniej gród jarosławski zajmował teren wzgórza świętego Mikołaja zajęty w XVII w. przez klasztor benedyktynek. Ta epokowa, prorozwojowa decyzja posadowienia miasta na nowym obszerniejszym terenie, bliżej krzyżujących się szlaków, zarazem wyposażonego w nowoczesne instytucje i przywileje prawa magdeburskiego uczyniła Jarosław już w XV w. liczącym się ośrodkiem handlowym Korony. Przywilej lokacyjny był najważniejszym aktem założycielskim Jarosławia, fundamentem jego późniejszych sukcesów gospodarczych i warunkiem rozwoju urbanistycznego.